U 95. godini, u Vojno-medicinskoj akademiji u Beogradu, preminuo je Franjo Mihalić, osvajač srebrne olimpijske medalje u maratonu u Melburnu 1956. i jedno od najvećih ne samo atletskih, već sportskih imena sa ovih prostora.
Mihalić je radio kao nastavnik fizičke kulture u Vojnoj gimnaziji u Beogradu, a imao je i dugu i uspješnu karijeru u veteranskoj konkurenciji, piše Blic.
Bio je trener u Atletkom klubu “Partizan”, atletski sudija i organizator atletskih takmičenja.
Život Franje Mihalića, najboljeg jugoslovenskog atletičara svih vremena, mora biti uzor. Motiv svima koji kažu da je teško, da ne mogu, da su umorni. Jednostavno, od njega su mladi uvijek mogli da nauče kako da se bore, opstanu i na kraju, da pobjede.
Mihalić je rođen daleke 1920. godine u Kutini, kao deseti od dvanaestoro djece siromašnog krojača. Prilike u tadašnjoj Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca primorale su Jurinog oca, kako su ga od milošte prijatelji zvali, da svoju veliku porodicu preseli u Zagreb. Tamo je najprije počeo da igra fudbal, zatim se posvetio biciklizmu, a onda se desio prelomni trnutak kako za njegovu karijeru, tako i za istoriju jugoslovenske atletike.
"Čudna je to priča, nesvakidašnja... Išao sam na glumu, igrao fudbal, vozio bicikl i nisam uopšte razmišljao o trčanju. A onda, pravo niotkuda, služeći vojni rok u Subotici ostavio sam dva kilometra celu kasarnu na nekom takmičenju i od tada se sve promenilo. Počeo sam da treniram u zagrebačkoj Konkordiji, kasnije me je čuveni Artur Takač odveo u Partizan i ostalo je istorija", sjećao se svojih početaka Mihalić.
Put do zvijezda bio je trnovit. Njegova sportska figura odudarala je od figura slavnih atleta, ali je sve prebrodio svojom legendarnom upornošću.
Učestvovao je na 1.075 trka na zvaničnim takmičenjima, i to pod pet različitih zastava, desetine puta trčao rame uz rame sa velikim atletskim imenima Zatopekom i Mimounom, ali je najveći uspeh ostvario 1956. godine na Olimpijskim igrama u Melburnu, kad je u maratonu (42,195 kilometra) za 2 časa i 26 minuta stigao do srebrne medalje.
"Svakako moj najveći uspeh u karijeri i veliki trenutak. Taj vreli dan i aplauzi prepunog stadiona i danas odzvanjaju u mojoj glavi. Ali neću zaboraviti ni titule na svetskom krosu u Parizu (1953), Atini, zatim Tokiju, Bostonu, Moskvi, Londonu, Đenovi (četiri puta), Sao Paulu (dva puta), Milanu (tri puta)..."
U karijeri je pretrčao preko 165.000 kilometara, postavio 22 rekorda, osvojio preko 100 kilograma medalja. Iako je bio već tridesetak godina zvanično u penziji, do kraja života "nije mirovao" Svakodnevno je vježbao, trenirao mlađe generacije atletičara i kad god mogao, svratio do stadiona Partizana.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, kao i na X nalogu.