Film sedmice: 'Zo­vi me svo­jim ime­nom'

"Zo­vi me svo­jim ime­nom" (Call me by your na­me) Lu­ke Gva­da­nji­na (Lu­ca Gu­ada­gni­no) je, ne­ve­za­no za ukus, lične sta­vo­ve ili opre­dje­lje­nja, re­mek-dje­lo. I ne do­zvo­li­te ni­ko­me da vam kaže dru­gačije.

Ka­ko je­dan odnos nas­ta­je, ka­ko se gra­di i ka­ko se li­ko­vi, kao nje­go­vi akti­vni su­di­oni­ci, na ko­ji­ma je film za­sno­van, u tom pro­ce­su pos­te­pe­no mi­je­nja­ju, utiču je­dan na dru­gog i ra­zvi­ja­ju, je te­ma ko­jom se Gva­da­nji­no ov­dje pri­mar­no ba­vi. Odnos između dvo­je lju­di ko­ji­ma vje­ru­je­te, to je film.

Smje­šten ne­gdje na sje­ver Ita­li­je to­kom lje­ta 1983. go­di­ne, film pra­ti rađanje lju­ba­vi između dva mla­da in­te­le­ktu­al­ca. Elio Per­lman (Ti­mot­hee Cha­la­met) je ne­obično zre­li se­da­mna­es­to­go­diš­njak ko­ji svo­ja lje­ta (i pra­zni­ke) pro­vo­di u po­ro­dičnoj vi­li, gdje se ra­dnja i odvi­ja. Se­dam go­di­na sta­ri­ji Oli­ver (Ar­mie Ham­mer) je ovo lje­to nji­hov no­vi član po­ro­di­ce, za­dužen da po­mo­gne go­spo­di­nu Per­lma­nu (Mic­ha­el Stuh­lbarg) u is­traživa­nju.

Za ra­zli­ku od većine dru­gih kri­tičara ili pu­bli­ke, ne bi­ram ovaj film zbog nje­go­vog po­slje­dnjeg čina u ko­jem nam Stul­barg po­kla­nja go­vor de­ce­ni­je ni­ti zbog epi­lo­ga i Ša­la­me­ove ne­vje­ro­va­tne igre li­cem. Bi­ram ovaj film zbog prva dva čina ko­ja su ova­kav kraj učini­la mo­gućim. Bi­ram ga zbog ši­ro­kih uglo­va za sce­ne emo­ti­vnog raz­go­lićenja umjes­to de­ta­lja. Bi­ram ga zbog pažlji­vo iza­bra­ne mu­zi­ke ko­ja fil­mu da­je no­vi sloj čita­nja. Bi­ram ga zbog atmo­sfe­re, te in­te­li­gen­tne odlu­ke re­di­te­lja da na­pra­vi ba­lans između svo­jih gla­vnih li­ko­va, ko­ji u ro­ma­nu ne ­pos­to­ji, ne uvo­deći pri tom ni­ka­da ek­ster­ni kon­lif­kt, što je go­to­vo pre­se­dan u fil­mo­vi­ma ove te­ma­ti­ke. Po­gle­da­la sam ga dosa­d ne­ko­li­ko pu­ta i i da­lje os­ta­jem pri tvrdnji da ne znam pos­to­ji li film ko­ji na ova­kav sve­obu­hva­tan i vrlo ne­po­sre­dan način uspi­je­va dočara­ti emo­ci­ju, is­kus­tvo živo­ta i lju­bav, pre­no­seći ga auten­tično i ne­pret­encio­zno na ve­li­ke ekra­ne, da­jući pros­tor pu­bli­ci da film doživi ne sa­mo vi­zu­el­no, očima, ne­go i da ga do­dir­ne, čuje, po­mi­ri­ši i oku­si.

Ocje­na: 5/5

(Monika Ponjavić, te­ore­tičar i fil­mski kri­tičar)

 

 

 

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, kao i na X nalogu.