Nekada je vladalo pravilo da pobjednici pišu istoriju, a u novije vrijeme se nameće ambicija da autori istorije budu njeni gubitnici. Na globalnom nivou ta ambicija se u najogoljenijoj formi vidi u zemljama koje su najveći svjetski dužnici, drugim riječima, žive od tuđeg novca i rada, a nameću se kao gospodari svijeta. A one su gubitnici u savremenoj istoriji. Istorijski apsurd.
Postoji nekoliko kategorija dugova, a prema najnovijoj analizi američkog instituta Stanje dugova u svijetu (World Debt Clock) u svim kategorijama su zapadne zemlje, posebno one iz Grupe 7, koje žele da nametnu drugima šta da rade.
U kategoriji spoljnog duga, u odnosu na bruto društveni proizvod (BDP), najzaduženija je Republika Irska. Ona ima spoljni dug od 609 odsto BDP-a. Ali Irska je mala zemlja i nema ambiciju drugima da drži lekcije. Mnogo je zanimljivije stanje dugova onih koji drugima "sole pamet". Po spoljnom dugu najzaduženija zemlja na svijetu, poslije Irske, je Holandija, ona drugima duguje 455,38 odsto svog BDP-a. Poslije dolazi Velika Britanija sa spoljnim dugom od 290 procenata, zatim slijede Grčka sa 259,68, Belgija sa 250 i Francuska sa 222,31 odsto BDP-a. U toj tabeli nema Sjedinjenih Američkih Država, koje se zadužuju na drugačiji način i u sopstvenoj valuti.
Među tim najvećim dužnicima nema nijedne zemlje BRIKS-a.
Najmanji spoljni dug imaju Kina, 10,70, i Rusija, 17 odsto BDP-a.
Ali u kategoriji unutrašnjih dugova među prvih deset najzaduženijih su sve članice Grupe 7, ali i Kina, Indija i Brazil, iz BRIKS-a.
U masi novca koji duguju na prvom mjestu su SAD sa dugom od 25.665 milijardi dolara, zatim Velika Britanija sa 9.485 milijardi, Francuska sa 6.258 milijardi, Njemačka sa 6.218, Japan sa 4.186 milijardi i Italija sa 2.853 milijardi dolara. Sem Kanade, sve su to zemlje Grupe 7, a u toj kategoriji dugova nema nijedne zemlje BRIKS-a.
Kada se saberu javni i privatni dugovi, a prema podacima Banke za međunarodna poravnanja (BIS), koja je "centralna banka svih centralnih banaka", najzaduženija zemlja na svijetu je Francuska sa ukupnim dugovima od 351 odsto BDP-a.
To je realnost. Sve drugo je propaganda.
Onda se nameće pitanje koji uopšte značaj ima Grupa 7. Ona je neformalno tijelo nekadašnjih manje ili više samoproglašenih moćnika koje se sada pretvorilo u besmisleni debatni klub svjetskih dužnika i zemalja u recesiji, tačnije, privrednom kolapsu. Banka Engleske, koja je centralna banka Ujedinjenog Kraljevstva, prije nekoliko dana saopštila je da je privreda Britanije ušla u najveću recesiju u posljednjih stotinu godina i to je recesija, ocjena je, koja će i najduže da traje. Finansijski stručnjaci u Londonu ističu da takva sudbina recesije uskoro očekuje i druge evropske zemlje, prije svega članice Grupe 7.
I to se na berzama već uveliko osjeća. Na primjer, skoro da niko od investitora više ne želi da kupi obveznice ključnih evropskih država i Britanije iako one nude dosta velike kamate, od 2,5 u Njemačkoj do 4,8 u Grčkoj i Italiji. Britanija plaća kamatu od 3,5 odsto za državne obveznice, ali nema kupaca pa centralna banka, Banka Engleske ponovo kupuje Vladine obveznice. Drugim riječima, britanska država štampa novac i sa tim novcem kupuje sopstvene obveznice. Ne sluti na dobro.
A lideri Grupe 7 i njihovi ministri redovno se sastaju, izdaju saopštenja i uvode sankcije, opominju "neposlušne" i lažno se predstavljaju kao neka vrsta "svjetske vlade". A svima je jasno da je to samo jedna gluma očajnika koji pokušavaju da održe privid svoje moći i kupe političko vrijeme. Jedini koji su gori od njih su oni koji vjeruju da je Grupa 7 zaista važna i koji slijede njihove odluke. Na svu sreću, takvih je sve manje.
Zemlje Grupe 7 bile su među najzaduženijima i 2008. godine, kada se desio finansijski slom na Zapadu. Onda je tadašnji francuski predsjednik Nikola Sarkozi smislio novi trik nazvan Grupa 20, hitno otputovao u Vašington i ubijedio u to vrijeme predsjednika Amerike Džordža Buša da podrži tu ideju. Tako je ljeta 2008. osnovana Grupa 20. To je bio pokušaj da se premosti kriza i u odluke i interese zapadnih uvuku i druge zemlje koje još nisu zahvaćene krizom i finansijskim slomom. Drugim riječima, nova prevara. I od tada se Grupa 20 sastaje svake godine, ti samiti se pompezno prate i zemlje izvan Zapada osjećaju se kao dio moćnika iako su samo dekor i prostor za neku novu pljačku. Iako se redovno sastaje, Grupa 20 nema nikakav značaj niti uticaj. Neko je izračunao da se jedva dva odsto dogovorenog na tim samitima i sprovede u život. I onda je pronađeno novo objašnjenje - da su ti samiti samo prilika da se svjetski lideri sretnu i razmijene mišljenja u neformalnom ambijentu.
I ove godine održava se samit, i to u Indoneziji, jednoj od članica. Ali, ipak je sve to izgubilo smisao. Lideri Rusije i Kine, zemalja koje su dio motorne snage svjetske ekonomije, neće doći u Indoneziju na samit G20. To više nije Grupa 20.
Ali za Ameriku i Britaniju to i nije važno, jer njima G20 služi samo za propagandu privida svoje važnosti, što je poprimilo i forme apsurda. Tako je američki predsjednik Džo Bajden svojoj javnosti poručio da "planira da se sretne sa kineskim liderom" na tom samitu. A kineski lider uopšte ne dolazi u Džakartu. Po istom receptu je i novi britanski premijer Riši Sunak poručio da će se "suprotstaviti" (konfrontirati) ruskom predsjedniku Putinu na samitu G20 zbog rata u Ukrajini, a ruski predsjednik takođe neće biti u Džakarti.
Ali, ko to može Sunaku da kaže. Pod izgovorom virusa korona 60 odsto zaposlenih u Ministarstvu spoljnih poslova (Foreign Office) radi od kuće, ne dolazi na posao. Kakva je to diplomatija koja se oslanja na internet i društvene mreže, a bez kontakata sa drugim ljudima.
* * *
Zapad se u svom ekonomskom kolapsu i dalje bavi propagandom i obmanama, a na globalnom nivou nastaje jedan potpuno drugi nezapadni svijet. Jedan od simbola tog novog poretka u svijetu je i grupa zemalja poznata kao BRIKS, Kina, Rusija, Indija, Brazil i Južna Afrika. BRIKS, kao globalno udruženja ekonomske i političke saradnje, postaje jedan od stubova, ali i modela tog novog uređenja svijeta.
Do sada je oko 12 zemalja pokazalo interes da budu dio te grupe. Među njima su i Turska, Iran, Saudijska Arabija, Indonezija, Egipat i Argentina, a nedavno je svoju kandidaturu saopštio i Alžir. To je još jedno svjedočanstvo da se uspostavlja i novi model savezništava koji ne podrazumijeva da je za savezništvo neophodna i geografska bliskost.
Sigurno je da mnoge zemlje gube povjerenje u globalne institucije formirane pod dominacijom Zapada, ali još je neizvjesno da li format BRIKS-a ima kapacitet da prihvati toliko veliki broj zemalja. Jer, to znači potpuno novu formu i infrastrukturu BRIKS-a. U svakom slučaju, to će uzeti vrijeme, ali i dovesti da suštinskih promjena tog globalnog političkog i ekonomskog udruženja.
Ali, kako god bude, a nešto će se sigurno desiti, onda bi taj prošireni BRIKS kontrolisao najveći dio globalnih energetskih i industrijskih kapaciteta, a samim tim bi postao dominantna globalna snaga, a nije zapadna.
* * *
I dok se savremeni svijet lomi i traži modele novog globalnog uređenja, Srbija se bavi uvozom spermatozoida i jajnih ćelija.
Objavljeno je da će Srbija od sada uvoziti spermu i jajne ćelije iz Španije, a potom i iz Danske. Taj strani reproduktivni materijal za vantjelesnu oplodnju biće besplatan za sve žene u Srbiji do 45 godina starosti. I to bi trebalo da počne već od 10. decembra ove godine. I to će važiti i za žene koje nemaju partnere, koje žive same i to bi bilo prvi put u Srbiji. U Srbiji godišnje oko 1.500 osoba zatraži vještačku oplodnju.
Srbija je maksimalno olabavila zakonsku regulativu vantjelesne oplodnje i sada je slična onoj u Izraelu, gdje sve žene do 45 godina starosti imaju pravo na besplatan tretman do dvoje rođene djece.
Na Klinici za ginekologiju Kliničkog centra Srbije od 2019. godine postoji banka reproduktivnog materijala ali, tvrdi se, nema dovoljno donatora. Istovremeno, mnogi muškarci iz Srbije prodaju svoju spermu u inostranstvu.
Prema evidenciji te beogradske Klinike, u Srbiji je najveće interesovanje za jajne ćelije, koje traži 68 parova, a 25 za spermatozoide. Za donaciju spermatozoida prijavilo se i 15 žena bez partnera.
Zanimljivo je da je te novine i uvoz sperme i jajnih ćelija javnosti saopštio sam predsjednik Srbije, što bi, s obzirom na to da ovo ne bi trebalo da bude njegov posao, sugeriše da je riječ o važnom državnom projektu.
Ali, ima tu mnogo nepoznanica i sumnji. Koliko god bi to moglo biti korisno za mnoge ljude, to je i veoma opasan proces. To je nečiji projekat. Jer, ako je sve besplatno, neko to ipak plaća, od uvoza sperme i jajnih ćelija do samog rada u Srbiji. Procjenjuje se da bi sve to moglo godišnje da košta oko 10 miliona evra. Ni mnogo ni malo.
To je, kako izgleda, još jedan projekat uništavanja etničkog i istorijskog koda, nasljeđa srpskog naroda. Ako uvezete spermu i jajne ćelije iz drugih zemalja, sa njima se uvozi i drugačiji genetski kod pa se vremenom u srpskoj populaciji mijenja njena genetska struktura. U početku u malom broju, a kasnije se to širi. Uz to, kako se zna, genetsko stablo onih koji iz Španije ili Danske doniraju svoje spermu i jajne ćelije.
Probleme plodnosti bi, kao i u većini drugih evropskih zemalja, trebalo rješavati unutar Srbije i srpske populacije, a ne da se uvoze "novi Srbi". Takođe, zašto se ne analizira zabrinjavajući porast neplodnosti zdravih muškaraca u Srbiji. Taj porast se krije od javnosti. Zašto su neplodni? Da li zbog sve lošije ishrane ili poniženja koje muškarci doživljavaju u socijalnom ambijentu u kojem ne mogu da hrane porodicu i obezbijede osnovne uslove za život? O tome se ne govori, a to je ozbiljan problem.
Postoje sumnje i na uticaj LGBT osoba u vlasti Srbije i te populacije, jer oni su dio svih destruktivnih globalnih projekata. Možda nije na odmet podsjetiti da je i partnerka premijerke Srbije, koja je lezbijka, rodila dijete doniranom spermom. Novom odlukom Srbije otvaraju se mogućnosti da i druge LGBT osobe doniranom spremom iz inostranstva, a o trošku države, rađaju djecu.
To je suština - uništiti tradicionalnu porodicu i istorijsko uređenje društvene zajednice.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, kao i na X nalogu.