Još od 19. vijeka japanski uticaj se snažno šir i zapadna civilizacija s oduševljenjem prihvata njegove egzotične elemente u svojim enterijerima. Poseban je i po tome što se s minimumom elemenata stvara maksimum atmosfere.
Naravno, da bi se stvorio takav ugođaj, potrebno je mnogo japanskog duha, tradicije, životnog stila, načina mišljenja, istorije, kulture, filozofije, naslijeđa i svega onoga što od naizgled običnih predmeta stvara svojevrstan, lako prepoznatljiv i samo njihov, japanski stil.
Odlike
Enterijer japanske kuće ima nekoliko osnovnih karakteristika, a to su: malo namještaja, ugrađeni ormani s pokretnim panelima umjesto vrata, kasetirane zidne površine s naglašenim okvirima, podne površine s minimumom prostirki, postelja u obliku lake strunjače, koja se, kada nije u upotrebi, smota u svitak, jastuci za sjedenje, mali, niski i lakoprenosivi stolovi (stočići), paravani, zidne niše za aranžiranje cvijeća i umetničkih predmeta, za slike – tokanome, vaze, posuđe od keramike i porcelana, pribor za ceremoniju čaja, koji se sastoji od više dijelova, pribor za jelo s obaveznim štapićima, kutije za pribor za pisanje, lampioni, velike bijele kugle od papira itd.
Tokom 19. vijeka japanski uticaj se snažno širio i zapadna civilizacija je s oduševljenjem prihvatala njegove egzotične elemente u svojim enterijerima.
Zapadni svijet najviše su oduševljavali lakirani i pozlaćeni višekrilni paravani, bogato ukrašene vaze i lampioni. Posle 1870. godine ovaj uticaj se naročito osećao u primijenjenoj umjetnosti, na upotrebnim predmetima izrađenim od bambusa, lakiranog drveta i pergamenta.
Kućne svetinje
Prenošenje posebne, snažne i hiljadu godina stare tradicije na sasvim druge tlo, podneblje i senzibilitet nije moglo da prođe bez štetnih povratnih uticaja na same izvore inspiracije. Tako su suptilni, predivno ukrašeni paravani s prefinjenom i izuzetno rafiniranom dekoracijom, izraženi od najfinijeg lakiranog drveta i s ispunama od pozlaćenog papira, u zapadnjačkim ambijentima djelovali u najmanju ruku "neprilagođeno".
Otrgnuti od svoje "prirodne okoline", nisu mogli da budu dio enterijera, nego više neka vrsta umjetničkog predmeta, poput slike za izlaganje.
Velikani moderne arhitekture 20. vijeka takođe su pokušavali da se inspirišu japanskom tradicijom stanovanja.
To je i logično, jer je veliki revolucionarni pokret zapadne civilizacije u arhitekturi i enterijeru imao kao cilj oslobađanje od svega suvišnog i nepotrebnog što opterećuje unutrašnjost kuće.
Japanski enterijeri su bili najbolji putokaz prema tom cilju. Međutim, opet se pokazalo da bez čvrstih i dubokih korijena nema ni pravih, sigurnih plodova.
Na primjer, za japansku ženu tokonoma, udubljenje u zidu u kojem ona s ljubavlju postavlja nekoliko umetničkih dela, aranžira ikebanu ili kači sliku, predstavlja svojevrstan kućni oltar, gdje sprovodi svakodnevni ritual, pun snažnih emocija.
U tokonami žena aranžira cveijće da bi muž, prema izboru cvjetova i grana i njihovom položaju, mogao da otkrije da li je ona tužna ili vesela, sjetna ili željna nježnosti, ili se pak ljuti. Iako moderna Japanka više ne uređuje tokonomu po cijeli dan, ona je nosi duboko u sebi, kao svetinju.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, kao i na X nalogu.