Osim poginulih građana i vojnika, u Ukrajini je poginula i Evropa kakvu smo dosad znali. To je već sada jasno, iako ratne operacije još traju i neizvjesno je koliko će još potrajati, a u tom trajanju dominira proces političkog i ekonomskog ubistva ili samoubistva Evrope oličene u Evropskoj uniji (EU).
To će imati dalekosežne posljedice, čiji je krajnji rezultat veoma teško predvidjeti, jer ovakav način kapitulacije prema američkim interesima u osnovi ruši političko i ekonomsko ustrojstvo evropskih zemalja koje sebe još nazivaju demokratskim. Jer, lideri EU su napustili interese svojih zemalja i građana, potpuno se prepustili američkim interesima i tako u stvari izvršili političko i ekonomsko samoubistvo. Istovremeno, očigledno je da je jedan od ciljeva Amerike u ukrajinskoj krizi i bilo ponovno porobljavanje EU i Evrope, u čemu je zasad i uspjela pa bi se to moglo nazvati i ubistvom Evrope. Krajnje apsurdna situacija - ubistvo i samoubistvo istovremeno. Ili, kako to kažu Englezi, samoubistvo uz asistenciju.
Toga su, naravno, svi svjesni, ali jednostavno ne postoji snaga da se bilo ko u Evropi odupre. Doduše, EU je i prije ukrajinskog rata bila u ruševinama. Osnovne poluge američkog projekta porobljavanja Evrope su NATO i sankcije prema Rusiji i uskoro Kini, a operativni izvršilac je administracija u Briselu. Amerika već prijeti Kini sankcijama jer, kako kažu, krše njihove sankcije prema Rusiji. Na samitima u Briselu, NATO, G7 i EU, predsjednik Bajden je, kažu, prvi američki predsjednik koji je bio na skupu evropskih lidera, nijedan jedini lider Unije nije se pobunio tom rušenju Evrope, tom uspostavljanju vazalskog odnosa unutar novog Hladnog rata. Tolika poniznost i sluganstvo su zaista nevjerovatni. Kao da se zemlje EU utrkuju ko će biti revnosniji sluga, a među vodećima su Poljska i Njemačka. Poljaci su u čast dolaska predsjednika Bajdena u mjestu Hžovice, gdje je bio nacistički koncentracioni logor "Aušvic", srušili spomenik sovjetskoj Crvenoj armiji, koja je 27. januara 1945. godine oslobodila logor i taj dio Poljske. Taj datum je kasnije proglašen za Svjetski dan borbe protiv Holokausta. Rušenje je direktno prenosila poljska državna televizija. Njemačka je povodom posjete predsjednika Bajdena Evropi objavila da je upravo Ukrajini prodala 5.100 antitenkovskih projektila matador za rat protiv Rusije. Tako je i Njemačka prvi put od 1941. godine ušla u indirektni rat protiv Rusije. Uz to, EU je Rusiji uvela veći obim sankcija nego što je to uradila Amerika pa je šteta za Evropu daleko veća. I medijska cenzura je u EU veća nego u Americi. Istovremeno, Amerika pod izgovorom prijetnji od Rusije preko NATO-a Evropi prodaje više oružja nego ikada do sada. Samo je Njemačka najavila 100 milijardi evra investicija u naoružanje i vojnu opremu. Tog novca Njemačka nema pa sve sluti na novo zaduživanje, nove kredite. Nije li to već jednom viđeno u 20. vijeku?
Svega su svi svjesni pa zato ne bi trebalo da čudi što je samit NATO-a, prema onome što se ipak saznalo, više ličio na parastos nego na "pobjednički" skup. Štetu, naravno, trpe i plaćaju građani evropskih zemalja pa se postavlja pitanje prema kome evropski lideri izabrani na izborima glasovima svojih građana imaju odgovornost i kome služe - američkim planovima ili interesima svojih građana? Odgovor je očigledan - američkim interesima. Evropske zemlje su tako izgubile suverenitet, to više nisu suverene zemlje pa se postavlja pitanje kuda to vodi i kako će se na kraju završiti. I, koliko će to da traje? Kako sada izgleda, potrajaće još dugo. Niko tu nema snage da iskorači, ali jednog dana, kada budu suočeni s padom standarda, ekonomskom stagnacijom i mizernim životom, moglo bi doći do nekog novog evropskog pokreta, koji bi u osnovi bio antiamerički. I tada bi mogao da izbije ratni sukob, jer očigledno je da se Amerika sa svojim vjernim saveznicima kao što je Velika Britanija neće ustručavati i od oružane akcije protiv onih zemalja koje se usprotive. Uostalom, oba minula svjetska rata su izbila sukobima među zapadnim zemljama. I to bi sada mogao da bude upaljač za novi svjetski rat. Ukrajina je samo prva faza tog procesa.
U toku je, međutim, i stvaranje šireg globalnog ambijenta u kojem je Evropa takođe gubitnik. Rusija je najavila da s određenim zemljama koje je nazvala neprijateljskim prelazi na plaćanje u rubljama. Zasad se to odnosi samo na gas, ali postepeno će važiti za sve što Rusija izvozi. Ali, Rusija to čini i s prijateljskim zemljama i već je uveliko uspostavila takve trgovinske i finansijske odnose s Kinom i Indijom. I Turska pregovara da se tome priključi, a Saudijska Arabija, nosilac američkog petrodolara, posetepeno prelazi na kineski juan. Američki ekonomista Majkl Hadson ocjenjuje da je to početak stvaranja jednog drugačijeg svjetskog finansijskog sistema odvojenog od onoga pod dominacijom dolara. Taj novi finansijski sistem će takođe, prema njegovoj ocjeni, imati i svoju koordinaciju nešto poput zasebnog monetarnog fonda, odvojenog od onog dolarskog stvorenog poslije Drugog svjetskog rata. Dolarska zona će se, međutim, zadržati u Evropi, tako da će Evropa pod tutorstvom Amerike i tu biti žrtva. Tu je i jedan od suštinskih razloga nove američke okupacije Evrope. Suština je u spasavanju dolara. Ironija je da će novi finansijski sistem izniknuti upravo iz zapadnih sankcija Rusiji, a potom i Kini.
Lideri EU izjavljuju kako neće da plaćaju u rubljama i da na to Rusija nema pravo, ali ekonomista Hadson kaže da će na kraju ipak plaćati u ruskoj valuti, jer neće biti izbora. Preostaju dakle samo iživljavanja nad nemoćnima i afirmacija mržnje. I onda se, naravno, nameće pitanje šta bi sve to moglo da znači za srpske zemlje i šta bi one mogle da čine u tom novom globalnom procesu.
Srpske zemlje su u zaista veoma delikatnom položaju, a osnovni problem su takozvane evropske integracije, koje su postale ključni instrument pritiska i rušenja srpskog korpusa. U narednom periodu će se taj proces destrukcije i pritisaka još više pojačati. Jer, ponižena i urušena EU i njene vodeće zemlje će izlaz tražiti u iživljavanju nad onima nad kojima vjeruju da mogu, to su prije svega zemlje koje još nisu članice, a navodno bi željele da budu. U tom svjetlu bi trebalo gledati i na srpske zemlje. Ali, ne smije se smetnuti s uma da ni EU ni Evropa više uopšte nisu bitne, postale su američki vazali i "veselke" i Evropljani neće učestvovati u već započetom stvaranju novih odnosa u svijetu. Partneri u tom stvaranju su Amerika, Rusija, Kina i Indija, a za stolom će se naći i Iran, Brazil i vjerovatno Turska. Drugim riječima, u ovom istorijskom procesu srpske zemlje ne bi trebalo da žure s opredjeljenjima, ali da vrijeme koriste za obnovu unutrašnje snage.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, kao i na X nalogu.