Na raskrsnici puteva prema Crnom i Sredozemnom moru i prema dolini Eufrata ugnijezdio grad Sivas, glavni grad istoimene pokrajine, koja se najvećim dijelom nalazi u istočnom dijelu turske geografske regije Centralna Anadolija.
Trase puta svile, karavanske mreže za povezivanje Sredozemlja sa istočnom Azijom i persijske kraljevske ceste su prolazile ovom pokrajinom.
Prema pisanim istorijskim izvorima, područja pokrajine su prvi put naseljena još u vrijeme hetitske civilizacije, tj. u periodu oko 2000. godine p.n.e. Od tada su regijom vladali razni narodi, od Frigijaca pa do Osmanlija, a upravo su temelji moderne Turske Republike položeni na kongresu u Sivasu, održanom 4. septembra 1919. godine, za vrijeme predsjedavanja Ataturka, čime je pokrajina Sivas sebi osigurala važno mjesto u istoriji turske nacije. Kongres se smatra prekretnicom u formiranju Turske Republike, na njemu je potvrđena Ataturkova pozicija predsjednika Izvršnog komiteta nacionalnog otpora, a ono što je zanimljivo je to što je Sivas prikazan na poleđini turske novčanice od 500 lira iz 1927-1939. Danas je ova zgrada, u kojoj je bila potpisana Rezolucija o oslobađanju zemlje od okupatorskih snaga, pretvorena u Ataturkov i etnografski muzej.
Sivas se nalazi na nadmorskoj visini od 1.278 metara i jedan je od velikih trgovačkih centara, ali i industrijski grad uprkos tome što je zasnovan na poljoprivredi.
Oslonac gradske ekonomije čine radionice za popravku željeznica i uspješna proizvodnja ćilima, cigle, cementa, pamuka i vunenog tekstila.
Sivas je takođe komunikacijsko čvorište za trgovinske rute sjever-jug i istok-zapad prema Iraku, odnosno Iranu. Razvojem željeznice, grad je dobio novi ekonomski značaj kao čvorište važnih željezničkih pruga koje povezuju gradove Ankaru, Kajseri, Samsun i Erzurum, te je vazdušnim putem povezan sa Istanbulom.
Kao kulturno središte, ali i industrijsko, Sivas sadrži mnoge primjere seldžučke arhitekture iz 12. i 13. vijeka, a ovaj grad krasi impozantna Gok medresa, koja na najbolji način dočarava tursku arhitekturu i način ukrašavanja, te svakako spada u jedno od najupečatljivijih zdanja u Sivasu.
Gok medresa
Medresu je naručio Sahip Ata Fahrettin Ali, vezir i vladar Seldžučkog sultanata. Iako je ovo bila samo jedna u nizu građevina koje je naručio, zasigurno je najimpozantnija. Često je nazivaju i Plava medresa zbog nebeskoplavih pločica kojima je ukrašena. Prvobitno je to bila dvospratna zgrada sačinjena od hamama i narodne kuhinje, no trenutno je u njoj 13 soba koje predstavljaju svojevrsnu galeriju u kojoj su se ugnijezdili predmeti iz davnina.
Posebna pasmina
Na desetine neobičnih legendi i neuskladljivih teorija vijekovima se ispredalo o porijeklu moćnog turskog pastirskog psa kangala, a niko sa sigurnošću ne može da utvrdi pravu istinu. No, ono što je nesumnjivo je da se prema anatomsko-morfološkim stavkama radi o divovskoj pasmini pastirskih pasa, eksplozivnije snage i velike brzine kretanja, čija je pradomovina upravo područje Sivasa. Poljoprivrednici iz okruga Kangal, u provinciji Sivas u Turskoj, bili su suočeni s velikim problemima. Predatori poput vukova i medvjeda neprestano su napadali i tako im smanjivali broj stada ovaca. Trebao im je neko ko će se moći suprotstaviti tim grabežljivcima i zaštititi ovce i imanja. U tom trenutku se pojavio kangal. Ime potiče i od grada Kangal, a turski ljudi ove pse nazivaju sivas kanal ili kangal coban kopegi. Ovi psi su vijekovima bili zaštitnici imanja i ljudi u regiji Sivas. Mogli su se pronaći samo u regiji Sivas do 80-ih, no danas su rasprostranjeni širom svijeta. Kangal je samouvjeren pas, vrlo sklon samostalnom odlučivanju, a zbog naglašeno izraženog čuvarskiog nagona, radije će čuvati ono što mu je povjereno, nego se opušteno prepustiti igri. Kao pas čopora voli da ih je više u zajednici. Veoma je blagonaklon prema svim domaćim životinjama, koje smatra svojima, psima drugih pasmina, mačkama, peradi i stoci, ali u svom prostoru koji nadzire ne dopušta pristup tuđim životinjama, smatrajući ih uljezima.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, kao i na X nalogu.
