Ukrajinska kriza sve više postaje samo izgovor za dugogodišnju samodestrukciju Zapada i prikrivene unutrašnje sukobe među navodno najbližim saveznicima. Poslije američkog projekta samoubistva Evrope, njeno razbijanje se nastavlja, a izvršilac je u ime Vašingtona Velika Britanija. Naime, Britanija i njen premijer Boris Džonson su minulih nedjelja, pod izgovorom rata u Ukrajini i navodne opasnosti od Rusije, pokrenuli nekoliko inicijativa koje bi mogle ozbiljno da ugroze unutrašnju strukturu i Evropske unije (EU) i Evrope.
Prije nešto više od dvije nedjelje Velika Britanija je potpisala odvojene, bilateralne odbrambene sporazume sa Švedskom i Finskom, aspirantima za članstvo u NATO paktu. Obje zemlje su članice Evropske unije. Prije toga Velika Britanija je formirala zasebne, mada oslonjene na NATO, vojne snage zajedno sa Norveškom, Danskom, Finskom, Švedskom, Islandom, Estonijom, Litvanijom i Holandijom. To su jedinice za dejstva u drugim zemljama nešto kao "snage za brzo dejstvo" predvođene Britanijom. Članice te ipak nejasne formacije su i u NATO-u i u EU, i jesu evropske, ali te snage nisu ni evropske ni NATO. One su, kako izgleda, neki čudan oblik novog britanskog bloka u Evropi. Boris Džonson je rekao Šveđanima i Fincima da će Britanija sada da ih brani. Ali od koga i čime? Britanija ima najmanje vojnika u posljednjih 200 godina. Sve je samo priča i politika.
Britanija, koristeći krizu u Ukrajini, ima i druge planove. Mediji su otkrili da premijer Džonson uz podršku predsjednika Ukrajine Vladimira Zelenskog priprema neku vrstu mini-alternative Evropskoj uniji. U planu je formiranje novog političkog bloka predvođenog Britanijom u kome bi bili i Poljska, Ukrajina, Estonija, Letonija (Latvija) i Litvanija, a London očekuje, što je potpuno nerealno, da se kasnije pridruži i Turska.
U pokušaju stvaranja, u osnovi privida, svoje važnosti Britanija se sada, pod okriljem ukrajinske nesreće, čiji je jedan od glavnih vinovnika, okreće tradicionalnim saveznicima u Evropi, skandinavskim i zemljama istočne Evrope. Ironija je da premijer Džonson, čovjek koji je predvodio izlazak Britanije iz EU i na tome napravio karijeru i postao predsjednik Vlade, sada traži spas i uticaj u toj istoj Evropi. Ukrajina je dala šansu Džonsonu. A sve to pod izgovorom da se sve čini kako bi se odbranili od Rusije, ali u osnovi svi ti britanski potezi su usmjereni prije svega protiv Evrope i EU. Jer, to je u osnovi unutrašnje razbijanje EU. Ne bi, međutim, Džonson to mogao da radi bez podrške Amerike, jer Britanija je sada postala najvjerniji podizvođač radova Vašingtona.
U Evropskoj uniji, posebno u njenim vodećima zemljama Njemačkoj i Francuskoj, najblaže rečeno, primjetna je izvjesna nelagoda. Pariz i London još ćute, a blaga reakcija Brisela je prepuštena blijedoj figuri Žozepa Borela, koji je izjavio da su "neophodne evropske oružane snage". Koje? Ideja o evropskim vojnim snagama je u opticaju još od 1951. godine i nikada nisu i neće ni biti formirane.
Istovremeno, američki državni sekretar Entoni Blinken najavio je planove Vašingtona da postojeću zapadnu koaliciju sankcija protiv Rusije održi u životu i usmjeri prema Kini, koja je, kako je rekao, "ozbiljnija i dugoročnija prijetnja globalnom (američkom) poretku". Drugim riječima, nema kraja sukobima. Blinken je samo potvrdio što je od prvog dana rata u Ukrajini bilo jasno, da je to samo početak, a da je Kina krajnji američki cilj.
Evropa je tu u najnezgodnijem položaju. Primorana da se pokori američkim sankcijama protiv Rusije, već je izvršila političko i ekonomsko samoubistvo. A prema najavama iz Vašingtona, to se sada od nje očekuje i prema Kini. Drugim riječima, Evropa nastavlja sa samoubistvom i to će biti najduže samoubistvo u istoriji, samoubistvo u nastavcima sa najdužim oproštajnim pismom. Što bi narod rekao "zlo rađanje gotovo suđenje".
Teror zapadne demokratije
Arogancija i uvredljiva prepotentnost diplomatije evropskih zemalja traje već dugo, a sada, kada je izbila kriza u Ukrajini, dostigla je dimenzije besmisla i čak gluposti. Svaka posjeta drugim zemljama pretvara se u ironiju i, u osnovi, ruši stvarne interese njihovih zemalja. A šlag na torti su ambasadori tih zemalja. Prosto je neizbježno da se čovjek zapita u kom svijetu žive ti ljudi. Najsvježija ilustracija je posjeta Sarajevu britanske šefice diplomatije Liz Tras. Ako se izuzme pokojni Pedi Ešdaun, niko do sada nije toliko urušio britanske šanse uticaja u Bosni i Hercegovini i ponizio politički London. Posjeta Liz Tras ući će u istoriju diplomatije, istoriju arogancije i besmisla. Možda je bahatost zapadne diplomatije najbolja ilustracija stanja zapadnih zemalja. Kada nema posjeta, onda prostor popunjavaju ambasadori koji svakodnevno, i u Srbiji i u Bosni i Hercegovini, drže lekcije narodu i njegovim izabranim predstavnicima šta treba, tačnije šta moraju da rade. Sistem je da pravac arogancije i agresije prvo uspostave ambasadori Amerike, a onda to šire predstavnici vazalnih država EU, a potom obmane preuzimaju lokalni klijenti, od političara do raznih "eksperata". Ta se bahatost toliko snažno prenosi da je prije nekoliko dana predsjednica tehničke vlade Srbije Ana Brnabić, objašnjavajući politiku protiv Rusije, u stvari, instrukcije izgovarala na engleskom jeziku. Tako su joj dali. Nevjerovatno.
Ima i veoma neobičnih primjera. Nedavno je ambasador EU u Egiptu posjetio ministra turizma te zemlje i, prema svjedočenju učesnika razgovora koje je dato autoru ovog teksta, u ime Evropske unije od te zemlje tražio da zabrani dolazak turista iz Rusije, naravno, zbog Ukrajine. Egipatski ministar mu je rekao da bi to možda moglo biti moguće ako je EU spremna da plati tri milijarde dolara, koliko ruski turisti godišnje ostave u Egiptu. Ambasador je onda rekao da EU to ne može da plati. Pa je onda tražio da Egipat barem odvoji ruske turiste od evropskih, da budu u odvojenim hotelima. Tražio je aparthejd. Naravno, egipatski ministar je sve odbio, ali ostaje svjedočanstvo u kojem svijetu žive evropske diplomate i kakve im sve sulude ideje padaju na pamet.
Ili ukrajinski ambasador u Njemačkoj, koji ne prestaje da vrijeđa Njemačku, diktirajući kroz medije šta bi Berlin trebalo da radi i ljuti se što ne postupa po njegovim zahtjevima.
Autokefalnost Makedonske pravoslavne crkve
Arogancija i agresivnost Zapada je, izgleda, dospjela i do Srpske pravoslavne crkve (SPC). Iznenadno priznanje autokefalnosti raskolničke Makedonske pravoslavne crkve (MPC) mahom se vidi kao politička odluka nastala pod zapadnim pritiskom na Srbiju. Ima čak i onih koji to porede sa crkvenom izdajom i kažu da se tako nešto "nije desilo niti je moglo da se desi za 800 godina postojanja SPC. Ovo je neka vrsta kraja istorijske SPC koju poznajemo i koju smo naslijedili od predaka. Patrijarh SPC i episkopi, članovi Sabora i Sinoda, pokazali su kako se od osamstogodišnje SPC, stradalne i mučeničke, jedinog suštinskog oslonca srpskog naroda tokom istorije, pravi 'Crkva Srbije' i kako se time ispunjavaju želje svih srbofoba u regionu i u svijetu".
Profesor Zoran Čvorović smatra da je "sada važno da SPC dodijeli MPC akt koji će zaista imati snagu tomosa o autokefalnosti, čime bi se potvrdila njena pozicija majke-crkve. SPC ne bi smjela ćutke da pređe preko sadržaja akta koji će patrijarh Vartolomej uručiti MPC u Carigradu na Svetu Trojicu, 12. juna, ako taj akt, što se može očekivati, prejudicira rješenja iz tomosa koji MPC treba da dobije od SPC, a što bi bilo na štetu obima srpske autokefalije. Srpska crkva ne bi smjela da dozvoli da pojedini srednjovjekovni manastiri budu dodijeljeni Carigradu. Minimalno što bi SPC morala da dobije kao majka-crkva u pregovorima sa MPC jeste eparhija SPC za Srbe u Makedoniji, kojih ima daleko više nego u Rumuniji, gdje SPC ima jednu eparhiju, kao i dva ili tri srednjovjekovna manastira. Srpska crkva ne bi smjela da pristane na istorijski falsifikat da se MPC doda ime Ohridske arhiepiskopije. Ohridska arhiepiskopija je starija i od SPC, a MPC je, kao i makedonska država, tvorevina 20. i 21. vijeka. Uz to, Ohridska arhiepiskopija od tridesetih godina 11. vijeka nije bila slovenska, već grčka crkva".
U cijeloj toj zbrci zaboravlja se da MPC nikada nije postojala i da je osnovana poslije Drugog svjetskog rata, tek 1967. godine kao raskolnička, i to prije svega voljom represivnog komunističkog režima, a u funkciji stvaranja u istorijskoj stvarnosti nepostojeće makedonske nacije. Prije osamostaljenja, pod pritiskom tadašnjih vlasti, SPC je novoj MPC 1959. dodijelio autonomni status još 1959. godine.
U svemu ima mnogo manipulacija, niko ništa nije tačno znao i sve se radilo u tajnosti. A onda, SPC je i u Beogradu i u Skoplju MPC nazvala sestrinskom crkvom, a MPC Carigradsku patrijaršiju nazvao majkom-crkvom, što kanonski nije tačno. Majka-crkva MPC je SPC. Ali, kako pravoslavnu crkvu pored sveštenstva čini i vjerni narod, držanje u tajnosti ovakvih odluka stvara neminovno nepovjerenje i jaz između Crkve i naroda, što nije dobro iz ugla očuvanja neophodnog jedinstva SPC.
Iako u tajnosti utisak je da su Carigradska patrijaršija i SPC ipak zajednički dogovarale rješenje statusa MPC, što je vjerovatno Srpskoj crkvi bilo nametnuto. Carigradska patrijaršija se 2019. proglasila nadležnom da kao tobožnja svepravoslavna apelaciona instanca odlučuje o molbi makedonskih raskolnika koju su oni podnijeli 2018. godine. Te 2019. Sabor SPC upoznao je javnost da je obnovio dijalog sa MPC, ali nije osudio odluku carigradskog patrijarha. Stvorena je kasnije zabrinutost da će Carigrad ubrzo uraditi ono što je učinio u Ukrajini, pa je SPC onda pokušala da pronađe model rješenja statusa MPC koji neće dovesti do sukoba ni sa Carigradom, ali ni sa Moskvom. Doduše, Ruska crkva se odavno zalagala za rješenje raskola u pravoslavnoj slovenskoj Makedoniji, pa je i pozdravila odluku SPC.
Vrijeme će kao i obično otkriti sve tajne, ali što se kaže, "što se grbo rodi, vrijeme ne ispravi". Po svemu sudeći, riječ je o političkim pritiscima prije svega na Srbiju i politička vlast Srbije, a ne Crkva je presudila. Mnogo veći problemi, međutim, mogu tek da nastanu, jer i druge bivše jugoslovenske republike su sada države. Šta će biti sa Srpskom pravoslavnom crkvom u njima? Ipak, riječ je o pogrešnoj odluci, mada u SPC govore kako ne smiju da se sukobe sa Carigradom, jer je, na kraju, Sveta Gora, gdje je Hilandar, pod jurisdikcijom Carigrada. Argumentacija sa Zapada, pod čijom je kontrolom Carigradska patrijaršija, bila je da je Sjeverna Makedonija država, članica NATO pakta, i kako sada da bude Makedonska crkva dio neke druge i to, što je najgore, Srpske. Sve je to komunističko nasljeđe i nevjerovatno je koliko takozvani liberalni Zapad u cijeloj istočnoj Evropi drži do tog nasljeđa.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, kao i na X nalogu.