Evropska integracija poznata kao Evropska unija (EU) prvi put je ostala bez lidera.
Od samog početka lideri su bili Njemačka i Francuska, ali te zemlje više nemaju liderske kapacitete, EU je obezglavljena i samo tumara američkim evropskim dvorištem. Istovremeno, briselska birokratija, koja je udaljena od stvarnog života kao nikada do sada, zasipa na primjer preostale zemlje bivše Jugoslavije besmislenim obećanjima "evropske perspektive".
Iako je evropska integracija na početku bila pod inicijativom Francuske, vremenom je lidersko mjesto preuzela Njemačka, a posebno poslije ujedinjenja te zemlje 1991. godine. Suštinsko, a i prirodno, izvorište njemačkog vođstva je ekonomska i finansijska moć i Njemačka je bila najveći finansijer svih projekata, ali i ekonomskog razvoja Evropske unije. Njemačka je davala 33 odsto industrijske proizvodnje cijele EU, 48 odsto ukupnog izvoza EU u Kinu i imala je najveći trgovinski suficit. Mada je politika EU sprovođena uz tu njemačku moć, stvarni kreator politike je, međutim, bila Francuska i tako je u tom jedinstvu politike i ekonomije izgrađeno francusko-njemačko savezništvo i evropsko liderstvo. Ali, vremena su se promijenila i sve se to raspalo.
Raspad je počeo još prije nekoliko godina, kada je ekonomska, samim tim i politička kriza Zapada i Evrope postajala sve dublja, a kap koja je prelila čašu su američke antiruske sankcije, koje dosljedno slijedi i EU. Njemačka privreda, čiji je jedan od stubova energija iz Rusije, je pred kolapsom i Berlin više nema novca da finansira druge zemlje. Uz to, američko zaoštravanje odnosa s Kinom smanjuje pristup kineskom tržištu i u tome je opet najviše pogođena Njemačka. Bez novca da finansira EU i njene članice Njemačka je već izgubila lidersku poziciju u Evropskoj uniji i onome što je od Unije preostalo. I ne samo to, Njemačka je suočena i s unutrašnjom nestabilnošću, protesti građana su sve češći, a i centralna vlast u Berlinu ubrzano gubi bilo kakav autoritet.
Francuska ima liderske ambicije, ali nema kapaciteta. Iako još ima jaku privredu, ta zemlja ima veliki spoljni dug, takođe i trgovinski deficit, kao i unutrašnju nestabilnost. Pod izgovorom takozvanih reformi dobar dio francuske industrije je ili prodat strancima ili jednostavno napušten, što ima ozbiljne posljedice, kao što se to pokazalo tokom drastičnih mjera suzbijanja epidemije korona virusa. Predsjednik Emanuel Makron pokušava da prikrije te suštinske francuske probleme raznim obećanjima i projektima preuzimanja liderstva u EU, ali sve je to samo kupovanje vremena i zamazivanje očiju. Francuska nema kapacitet da predvodi EU. Uz to, Njemačka nema više toliko novca da finansira francuske dubioze i dugove, čime slabi ne samo njena nego i moć Francuske. Predsjednik Makron je pod izgovorom epidemije korona virusa uporno nastojao da progura formiranje jedinstvenog fonda EU kojim bi se zajednički plaćali dugovi zemalja članica, drugim riječima da druge zemlje plaćaju tuđe, mahom francuske i italijanske, dugove, ali je Njemačka još upornije to blokirala. Tako je i dodatno stvoren rascjep između liderskog dvojca.
Treća zemlja koja bi po definiciji i prema obimu privrede i broju stanovnika mogla da bude ako ne lider onda dio liderstva EU je Italija. Ali, Italija od svih ima najmanje kapaciteta za tako važnu misiju. Ona je praktično u bankrotu, s ogromnim dugovima. Jednostavno, to je zemlja na koju se bar na duže vrijeme ne može računati kao na ozbiljnog liderskog partnera.
Druge zemlje, kao što je Španija, takođe nemaju taj kapacitet.
Taj vakuum, prazan prostor liderstva EU, retorički pokušavaju da popune prije svega Poljska i male baltičke republike. One, naravno, nemaju taj kapacitet, ali retorički pokušavaju obezglavljenoj EU nametnuti političke pravce. Naravno, svima je jasno da one govore u ime Amerike i da Amerika preko njih koristi priliku da dodatno uruši i ponizi ne samo EU, nego i njene vodeće zemlje. Malo je, međutim, vjerovatno da bi to moglo da ima nekog ozbiljnijeg efekta.
Uprkos toj realnosti, utisak je da se i dalje traži novi lider, ali izgleda da je to uzaludan posao. Nema onih koji bi mogli da budu novi lideri. Uz to, možda neće ni biti potrebe za novim liderom, jer EU više neće ni biti ili u najmanju ruku ne onakve kakva je postojala do prije nekoliko godina. Glavni problem je nadolazeći ekonomski kolaps cijele EU i Zapada u cjelini. Taj potpuni ekonomski kolaps bi se mogao prvo desiti u Velikoj Britaniji, koja doduše formalno nije članica EU, ali je u osnovi, sistemski još njen dio, a onda bi slijedile i druge zemlje u EU. Aktuelne evropske elite nemaju, međutim, odgovor na taj kolaps, koji će biti znatno dublji i teži od finansijskog sloma 2008. godine. Nezadovoljstvo javnosti će po svemu sudeći prerasti u ulične proteste, masovne štrajkove i nasilje. Očekuje se i takozvana građanska neposlušnost i u Britaniji je već formiran pokret koji poziva građane da ne plaćaju drastično poskupjele struju i gas.
Neophodni su promjena modela i društva i ekonomije i iskorak iz dosadašnjeg začaranog kruga zaduživanja i pljačke drugih. Ta promjena je neminovna, mada trenutno nema naznaka da političke i poslovne elite Evrope imaju dovoljno kapaciteta za taj istorijski posao.
Javnosti se nude laži kako su za ekonomski kolaps i inflaciju odgovorni Rusija i kriza u Ukrajini. Ukrajinska kriza jeste simbol kolapsa EU, ali nije njegov uzrok i to je izgleda jasno velikom dijelu javnosti. Svi znaju da su na primjer poskupljenja, naročito gasa, struje i benzina, počela mnogo prije Ukrajine. Ekonomski kolaps je počeo mnogo ranije i svi to znaju. Uprkos tome javnosti se uporno nude laži. Jedna od vodećih je i priča kako su gas i nafta poskupjeli zato što ih Rusija koristi kao oružje u borbi protiv Evrope. Javnosti se, naime, nameće tvrdnja da Rusija uskraćuje gas i naftu Evropi i tako je ucjenjuje. Nevjerovatno licemjerstvo i bezočna zamjena teza. Evropa je uvela sankcije, a ne Rusija. Rusija i dalje isporučuje i gas i naftu, ali Evropa uvodi sankcije. U stvari, Evropa koristi gas i naftu kao oružje protiv Rusije, a ne obrnuto.
Preostalo je da se javnost i dalje drži u stalnom strahu. Pa pošto se sa Ukrajinom i ruskom opasnošću u velikoj mjeri ipak nije uspjelo, javnost na Zapadu gubi interes za Ukrajinu, veliki su izgledi da će ponovo biti aktiviran korona virus, a po svemu sudeći i još neke nove, laboratorijski generisane bolesti. Obnavljanje korona virusa bi trebalo da bude iskorišteno kao izgovor za ekonomski sunovrat. Evropska elita je spremna i na to samo da bi prikrila da je ekonomski kolaps sistemski problem, ekonomski model je doveo do kolapsa, a ne nešto drugo. Sve te manipulacije ne mogu, međutim, pomoći i sve je to samo gubljenje vremena.
I dok traju te obmane, evropska integracija će se sve više rastakati. Sve države će se okrenuti sebi, a ne integraciji i svi će se baviti samim sobom kako bi preživjeli. Od integracije neće ostati ništa, a u međuvremenu će se iz Brisela i dalje izdavati saopštenja s lažima o reformama i planovima. Ta saopštenja će pratiti i putovanja briselskih birokrata po takozvanom zapadnom Balkanu, koji će lokalnim liderima prijetiti i nuditi ne više EU nego "evropsku perspektivu", evropski put. To je, naravno, besmisleno jer te zemlje se nalaze u Evropi pa je evropska perspektiva neviđena obmana. Briselske birokrate i ne znaju drugačije, ali zašto bi lideri zemalja uopšte razgovarali s njima i barem naizgled prihvatali njihove obmane. Kažemo lideri, jer veći dio javnosti to odavno ne prihvata, kako pokazuje većina istraživanja javnog mnjenja.
Sve to bi trebalo da imaju na umu i lideri srpskih zemalja i na vrijeme se organizuju u novoj evropskoj realnosti.
* * *
U novonastalom haosu Zapad je upao u zamku nekadašnjih komunističkih zemalja pa vjeruje da će problem nestati ako se ne objavi u medijima. Naravno, neće da nestane, a uz to uprkos cenzuri i zabranama u današnje vrijeme globalnih medijskih komunikacija sve se ipak sazna.
Tako su zapadni mediji potpuno ignorisali uistinu istorijska otkrića koja je saopštila ruska vojska o biohemijskim eksperimentima i razvoju biološkog oružja. Ruska vojska je, pozivajući se pored ostalog i na pisanje britanskog medicinskog časopisa "Lanset", direktno optužila Pentagon i američku organizaciju USAID za umiješanost u globalnu pandemiju korona virusa nazvanog kovid-19, kao i za sumnjive eksperimente vezane za majmunske boginje, koje je Svjetska zdravstvena organizacija, koja je izvršilac ključnih obmana i praktično zla, već proglasila za globalnu zdravstvenu vanrednu situaciju, ali i za eksperimente širenja afričke svinjske kuge i virusa Zapadnog Nila. Ruska vojska je Amerikance optužila i za upotrebu Ukrajine za ispitivanje bolesti i lijekova, a pod okriljem velikih farmaceutskih kompanija. U tim istraživanjima su zloupotrebljavani siromašni ukrajinski građani i vojnici, kao i pacijenti u psihijatrijskim bolnicama. Baš kao što su to radili njemački nacisti.
Rusija raspolaže i dokazima o izvozu preko 16.000 ljudskih bioloških uzoraka iz Ukrajine u Ameriku, Gruziju i još neke evropske zemlje, a u cilju razvijanja novog biološkog oružja koje pogađa samo određenu populaciju ili pojedince, a na bazi genetskog koda.
To je zločin i jednog dana će sigurno biti neki sud koji će o tome suditi i na zakonski način utvrditi činjenice ako ništa, a ono za istoriju.
U tom prljavom poslu je izgleda i Srbija. Tako bi u cilju zaštite i Srbije i njenih građana trebalo objaviti, i to što prije, precizne odgovore o tome šta to radi novoosnovani Centar za četvrtu industrijsku revoluciju, osnovan u februaru 2022. godine u saradnji sa Svjetskim ekonomskim forumom iz Davosa. Ugovor je potpisala premijerka Ana Brnabić. I to, prije svega, odgovore o projektu pravljenja takozvane Genetičke baze Srbije. U prevodu, prikupljanja genetskog materijala građana Srbije i to pod komandom Davosa, koji je izvršilac svih manipulacija i transhumanizma.
Taj prljavi posao je u stvari započet i sa PCR testovima za koronu i to se i ne krije. Na svim mjestima za testove u Srbiji pisalo je USAID.
Zapadni mediji su, međutim, ignorisali ono što je saopštila ruska vojska. Ali, i mediji u Srbiji su uglavnom prećutali te važne činjenice.
Ćutanje medija u Srbiji moglo bi imati veze s održavanjem Evropske nedjelje ponosa u Beogradu, sedmodnevnog festivala evropskih homoseksualaca, lezbijki i transrodnih osoba. Krajnje je nejasno zašto Srbija prihvata takve manifestacije, koje su u mnogo čemu uvreda, a posebno ako se zna da su 85 odsto dosad oboljelih od majmunskih boginja muškarci homseksualci.
Da li stvarno neko u vrhu Srbije misli da bi evropski homoseksualci i lezbijke mogli da uvedu Srbiju u nepostojeću Evropsku uniju i riješe njene ekonomske probleme? I kome se to Srbija udvara? I, što je najvažnije, šta o tome misle građani Srbije i srpski narod u cjelini?
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, kao i na X nalogu.