Ono o čemu sada počinjem da pišem, onoliko koliko može stati u neveliki novinski tekst, zahtijeva da prije toga dobro udahnem i smirim svoju dušu, kako bih i duh koji obitava u njoj, a time i um u tom duhu, smirio i pripremio da piše sine ira - bez gnjeva o onome što slijedi.
Rekoh ovo ne bez razloga, jer dejtonska BiH nije samo primjer apokalipse države, ispunjene zloupotrebama ovlašćenja visokog predstavnika, njegovim lažima i prevarama, jednom riječju kriminalom kakav nikada do sada nije zabilježen u ljudskoj istoriji, već je ona, što se malo zna, i zemlja u kojoj ono što tokom rata od 1992. do 1995. godine protiv Republike Srpske nisu mogle da učine ni puške, ni topovi, a ni NATO avioni, protivpravno odrađuje nekolicina pravnika zaodjenutih sudijskim togama.
Uspostavljena je, znaju to sada svi, osovina OHR - Ustavni sud BiH, kojom je omogućeno da nam visoki predstavnik na protivpravan način najprije nametne tzv. zakon, a onda Ustavni sud BiH kaže da visoki predstavnik na to navodno ima pravo. Na taj način je, nije zgoreg to ponoviti, Ustavni sud BiH postupio nakon što je 13. januara 2000. godine Volfgang Petrič na kriminalan način nametnuo svoj zakon o državnoj graničnoj službi BiH, baš kao što je na isti takav način nametnuo i zakone o Sudu BiH i Tužilaštvu BiH.
Dakle, pojedinac nametne svoju (samo)volju, nazove je zakonom, osnuje ni manje ni više do (kvazi)državne organe, a onda oni pravnici u togama iz Ustavnog suda BiH samo napišu da je Petrič praveći taj organ navodno djelovao kao vlast BiH i da se odluka Petriča mora smatrati zakonom. I sve to, da hipokrizija sudija bude veća (ako od toga ima većeg licemjerstva), SAD, Velika Britanija i EU nazivaju "pozitivnim reformama u BiH".
Takav lopovluk nikada i nigdje još nije učinjen u svijetu. Samo ovdje kod nas, i to protiv nas, a naročito protiv Republike Srpske, jer su njoj po prethodno objašnjenom lopovskom šablonu otimane brojne njene ustavne nadležnosti i njena državna imovina.
Ali, malo se zna da se ona nekolicina pravnika ne svodi samo na sudije u Ustavnom sudu BiH, već i na sudije ovdašnjih redovnih sudova (osnovnih, okružnih, kantonalnih i vrhovnih), jer svi oni, bez izuzetka, bespogovorno izvršavaju sve što naredi OHR, iako veoma dobro znaju da OHR nema pravo da to čini. Tom pravničkom ešalonu pripadaju i sudije Ustavnog suda Republike Srpske.
Da biste razumjeli šta radi taj sud, navešću kao jedan u nizu primjera da je Pedi Ešdaun 6. oktobra 2002. godine nametnuo svoje tzv. amandmane na Ustav Republike Srpske (tzv. amandmani XCIX do CIII). A onda, kada je Ustavnom sudu Republike Srpske podnesena inicijativa da se ti i drugi tzv. amandmani Pedija Ešdauna ponište, taj sud je rješenjem broj U-45/20 od 26. maja 2021. odbacio inicijativu, lakonski navevši da navodno nema nadležnost da odlučuje o saglasnosti odluka visokog predstavnika sa Ustavom Republike Srpske. I dalje od toga taj sud nije otišao, zaboravivši na svoju ustavnu zadaću da štiti taj ustav od bilo čijeg napada. Jer, tim ustavom je propisano (Amandmanom XXXII kojim je zamijenjen član 68. Ustava) da Republika Srpska uređuje i obezbjeđuje svoj ne samo teritorijalni integritet, već prije svega svoj integritet. A integritet je, kazano jednostavnim jezikom, ustavni sistem i poredak Republike Srpske propisan njenim Ustavom. Stoga je dio tog integriteta i to ko može donositi i mijenjati taj ustav. To je, naravno, samo organ Republike Srpske određen tim ustavom, a nikako OHR jer OHR nije organ Srpske niti BiH. Stoga, kada Ustav Srpske propisuje da Srpska ne samo uređuje, nego i obezbjeđuje svoj integritet, onda je njen Ustavni sud jedino pozvan da obezbijedi da svi akti budu u skladu sa tim ustavom, a ako nisu, ili ako su pod nazivom amandmana nametnuti od privatnog lica koje nema ovlašćenje za to, onda Ustavni sud Republike Srpske mora da ih poništi i time ispuni svoju ustavnu zadaću obezbjeđivanja integriteta Republike Srpske.
Tako, dakle, nekolicina pravnika iz ovog suda odrađuje posao za visokog predstavnika, jer su mu na navedeni način jasno poslale poruku da on može i dalje, dakle i sada ako hoće, da nameće svoje akte i da njima napada integritet Republike Srpske, a oni neće biti nadležni da brane taj integritet. Čak i ako to uradi Kristijan Šmit, samozvani "visoki predstavnik".
U tom pravcu Ustavni sud Republike Srpske je nastavio i krajem 2021. godine. Naime, 13. decembra ove godine Vijeće tog suda za zaštitu vitalnog interesa je u predmetu UV-4/21 odlučivalo o zahtjevu Kluba delegata bošnjačkog naroda u Vijeću naroda Republike Srpske za utvrđivanje povrede vitalnog nacionalnog interesa bošnjačkog naroda u Zakonu o lijekovima i medicinskim sredstvima Republike Srpske, koji je Narodna skupština Republike Srpske izglasala na dvadeset drugoj posebnoj sjednici održanoj 20. oktobra 2021. godine. Taj zahtjev, kako stoji u saopštenju Vijeća za zaštitu vitalnog interesa, "nije prihvatljiv s obzirom na to da se navodima iz obrazloženja odluke o pokretanju postupka zaštite vitalnog nacionalnog interesa ukazuje na povredu ustavnih vrijednosti garantovanih Ustavom Bosne i Hercegovine", pa je zbog toga "Vijeće ocijenilo da u konkretnom slučaju obrazloženje Odluke o pokretanju zaštite vitalnog nacionalnog interesa ne sadrži razloge koji se mogu dovesti u vezu sa relevantnim odredbama Ustava Republike Srpske o zaštiti vitalnih nacionalnih interesa konstitutivnih naroda".
Prevedeno na srpski jezik, sudije Ustavnog suda Republike Srpske opet izbjegavaju da odluče o onome za šta su samo oni nadležni, kao što su uradili i u maju ove godine kada je bilo odlučivanje o OHR-ovim tzv. amandmanima na Ustav Republike Srpske.
Jedina razlika između odluke u maju i ove iz decembra 2021. godine je u tome što oni ovaj put pred sobom imaju zahtjev Kluba delegata bošnjačkog naroda u Vijeću naroda Republike Srpske, koji je jasno naslovljen kao zahtjev za utvrđivanje povrede vitalnog nacionalnog interesa bošnjačkog naroda. Takav naslov toliko očigledno sadrži i tvrdnju da je Zakonom o lijekovima i medicinskim sredstvima Republike Srpske navodno povrijeđen vitalni nacionalni interes Bošnjaka, pa je zbog toga Vijeće za zaštitu vitalnog interesa pri Ustavnom sudu Republike Srpske bilo dužno da odluči da li je ta tvdnja pravno osnovana ili ne, i to po mjeri odgovarajućih pravnih normi o vitalnom interesu koje propisuje Ustav Republike Srpske. Vitalni nacionalni interes je sastavni dio Ustava Republike Srpske, njegova pravna norma. Upravo zato je Ustavni sud Republike Srpske imao dužnost da odluči da li je ta norma Ustava Republike Srpske povrijeđena.
A nije povrijeđena nijedna norma iz Ustava Republike Srpske, pa ni one o vitalnom nacionalnom interesu. Jer taj zakon jednako važi za sve, bez obzira na vjeru i naciju i nikoga ne diskriminiše po tim ili bilo kojim drugim osnovima.
Međutim, umjesto da odluče o tome, to jest da navedenim zakonom nije povrijeđena nijedna odredba Ustava Republike Srpske, oni prebacuju lopticu na teren Ustava BiH i ponovo nam bacaju prašinu u oči, kao u maju ove godine.
Gospodo sudije iz Ustavnog suda Republike Srpske, pustite vi Ustav BiH i nemojte, da biste ga zbacili sa sebe, teret vašeg posla prebacivati na Ustav BiH, odnosno na Ustavni sud BiH.
Jer vi ste pred sobom imali više nego jasno naslovljen predmetni zahtjev, kojim su njegovi podnosioci tvrdili da je navodno povrijeđen vitalni interes propisan Ustavom Republike Srpske kada je Narodna skupština Republike Srpske u oktobru ove godine donijela Zakon o lijekovima i medicinskim sredstvima Republike Srpske. Jednostavnije rečeno, u naslovu zahtjeva je jasno zatraženo od vas da odlučite da li je tim zakonom povrijeđena norma o vitalnom interesu, propisana Ustavom Republike Srpske, a ne Ustavom BiH. Vi ste, i niko drugi, jedino nadležni da odlučite da li je tim zakonom povrijeđen Ustav Republike Srpske. Ali, vama je očigledno teško da napišete da nije povrijeđen, čime opet nećete da radite svoj posao, za koji ste jedino vi nadležni.
Time ste poslali jasnu poruku kako ćete odlučiti i kada vam uskoro dođe sve što je usvojila Narodna skupština Republike Srpske na sjednici od 10. decembra ove godine, u nastojanju da Republici Srpskoj vrati one njene ustavne nadležnosti koje su joj otete kriminalom ohaerizma, njegovim zloupotrebama, ucjenama, pritiscima i prijetnjama. Time, dakle, i Ustavni sud Republike Srpske postaje dio onih pravnika koji razaraju Republiku Srpsku olovkom i perom, umjesto da štiti Ustav Republike Srpske i njen integritet.
Zato bi Savjet za zaštitu ustavnog poretka Republike Srpske, a i Senat Republike Srpske, trebalo da zasjedaju i da se barem oglase ovim povodom. Naravno, ni Savjet ni Senat nisu sud niti treba da presuđuju, ali neko od nadležnih institucija treba barem da skrene pažnju na ove devijacije. Krajnje je vrijeme da se onemogući da olovka, pero i sudijska toga licemjerno i protivpravno odrade ono što protiv Republike Srpske nije mogla da učini ni armija Alijinih vojnika.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici, kao i na X nalogu.