Pjesnik u nezaboravu

(Uz čet­vrtu go­diš­nji­cu od smrti Do­bri­ce Erića)

Iako kao na­rod čes­to se­bi za­mje­ra­mo ma­njak spo­so­bnos­ti da čuva­mo sjećanja na značaj­ne lju­de i do­gađaje, ipak je među na­ma još uvi­jek do­vo­ljno ono­ga što se pam­ti, obi­lježava, srdačno pre­pričava i na mnoš­tvo dru­gih načina uno­si ili upi­su­je u ne­za­bo­rav. Ne­kad bi se mo­glo reći da smo u stva­ri su­vi­še stro­gi pre­ma se­bi, pa za­to se­bi za­mje­ra­mo mno­go to­ga i on­da ka­da za to ne­ma­mo na­ročitog ra­zlo­ga.

Ovaj tek­st po­svećujem je­dnom po sve­mu po­se­bnom čo­vje­ku i sjećanju, ka­ko na nje­ga, ta­ko i na nje­go­vo bo­ga­to i ra­zno­ro­dno knjiže­vno dje­lo.

Do­bri­ca Erić!

Ovog 29. mar­ta je čet­vrta go­diš­nji­ca ka­ko se ve­li­kan srpskog pje­sniš­tva sa kra­ja dva­de­se­tog i počet­ka dva­de­set prvog vi­je­ka "na kri­li­ma bi­je­lim sa gružan­skih nji­va" vi­nuo u vi­si­ne, spre­man za no­va su­sre­ta­nja, ka­ko bi se po­no­vo ro­dio i "za­pe­vao pu­nim grlom pod ja­bu­ka­ma ožare­nim sunčani­com, mra­zom i me­sečinom".

Ra­zba­ru­še­ni si­je­di dječak, sa ve­li­kom lju­bav­lju i ve­li­kim po­što­va­njem na­zvan sa­mo­uki aka­de­mik po­ezi­je, već četi­ri go­di­ne pro­vje­ra­va i ut­vrđuje ko­li­ko je pos­to­jan ne­za­bo­rav onih ko­ji­ma je cio život na naj­lje­pši način pričao ko­li­ko je ve­li­ko čo­vje­ko­vo bo­gat­stvo odluči li da lje­po­tom bra­ni smi­sao živo­ta i otva­ra srce pra­is­ko­nu i pra­zvu­ku ze­mlje sa ko­je je po­ni­kao.

Čuva­nju sjećanja na ovog go­ros­ta­sa po­ezi­je, na­šeg Do­bri­cu, ka­ko su ga, spon­ta­no i pri­sno, zva­li i sta­ri i mla­di na svim srpskim pros­to­ri­ma, pri­družila se još 2021. go­di­ne knji­ga (u obli­ku dvo­knjižja) ko­ja je svje­tlo da­na ugle­da­la kao Spo­me­ni­ca Do­bri­ce Erića. Pri­re­dio ju je vri­je­dni i izu­ze­tno da­ro­vi­ti pje­snik Mi­li­vo­je Trna­vac, a kao iz­da­vači po­tpi­sa­ni su Udruženje knjiže­vni­ka Srbi­je i Druš­tvo srpskih do­maćina.

Naj­vre­dni­jim sjećanjem na pje­sni­ka sva­ka­ko se mo­gu sma­tra­ti sjećanja na nje­go­va pročita­na dje­la i vraćanje tim dje­li­ma kao izvo­ri­ma sa ko­jih se du­ša uvi­jek izno­va na­pa­ja naj­lje­pšim me­lo­di­ja­ma. Ali dra­go­cje­nu nit u pra­me­nju sjećanja pred­stav­lja i knji­ga ko­ja se po­ja­vi­la kao spo­me­ni­ca.

Je­dva da je uop­šte ma­njeg značaja od sa­mog vraćanja pje­sni­ko­vim dje­li­ma. U ovoj ne­sva­ki­daš­njoj knji­zi čita­ocu je pružena pri­li­ka da o Do­bri­ci na je­dnom mjes­tu sa­zna mno­go vi­še ne­go što je u svim ra­ni­jim knji­ga­ma o nje­mu na­pi­sa­nim mo­gao sa­zna­ti. Do­vo­ljno je spo­me­nu­ti sa­mo ne­ka od ime­na čije ri­ječi ispu­nja­va­ju stra­ni­ce knji­ge i biće ja­sno ka­kvim se dra­go­cje­nim šti­vom Spo­me­ni­ca ispi­si­va­la.

Tu su, pri­je sve­ga, ne­ki od čla­no­va nje­go­ve po­ro­di­ce: sin Do­bri­vo­je, kćer­ka Sve­tla­na, unu­ka Ne­ve­na, za­tim mno­gi di­vni pje­sni­ci i Do­bričini pri­ja­te­lji: Lju­bo­mir Ćori­lić, Mi­li­jan De­spo­to­vić, Mićo Cvi­je­tić, Mo­šo Oda­lo­vić, Lju­bi­vo­je Ršu­mo­vić, Da­vid Ke­cman Da­ko, Mir­ja­na Bu­la­to­vić, glu­mi­ca Iva­na Žigon i mno­gi, mno­gi dru­gi.

Ispi­si­vao se Do­bričin život. Mno­go ono­ga što se možda ni­je ni zna­lo o nje­mu: o nje­go­vom odras­ta­nju, živo­tnom pu­tu pu­nom čaro­li­ja, ne­kad trnja, a češće mje­sečine, o lju­di­ma ko­ji su ga ne­se­bično i is­tin­ski vo­lje­li, o ogro­mnom srcu u ko­je je sta­la sva Gruža, ci­je­la Srbi­ja, svi nje­ni lju­di, a tu su i lep­ti­ri, i nji­ve pše­ni­ce, i ma­ko­vi, i kroš­nje mo­drih šlji­va... Ali i prkos, i bor­ba pro­tiv na­do­la­zećeg be­smi­sla i ta­ko vi­dlji­vih za­la ko­ja pot­ko­pa­va­ju sve pu­te­ve ispod po­šte­nog ko­ra­ka čo­vje­ko­vog.

Knji­ga o Do­bri­ci ispi­sa­na je u dva di­je­la, na uku­pno 415 stra­na. Na 159 stra­na (Nad Ser­bi­jom srce - Pe­snička uz­dar­ja Do­bri­ci Eriću) dru­gi su ka­zi­va­li svo­je sti­ho­ve i tka­li pro­zna tka­nja naj­ra­zličiti­jih sjećanja na svog omi­lje­nog pje­sni­ka, bar­da po­ezi­je o Srbi­ji, nje­nom se­lu i je­dnos­ta­vnom, do­brom se­os­kom čo­vje­ku; pje­sni­ka šu­ma, pti­ca, bi­je­lih kuća, pje­sni­ka sve­ko­li­ke lju­ba­vi pre­ma pri­ro­di i živo­tu. Na pre­os­ta­lih 256 stra­na (Sa­mo­uki aka­de­mik po­ezi­je - Spo­me­ni­ca Do­bri­ce Erića) re­da­ju se, stra­na po stra­na, tek­sto­vi kao lični pečati je­dnog ose­buj­nog, da­ro­vi­tog, uzbu­dlji­vog i na­da­sve ple­me­ni­tog pje­sni­ko­vog ho­da kroz ro­sna po­lja bla­go­ro­dne Srbi­je, ko­joj je sve svo­je ri­ječi, i se­be ci­je­log da­ro­vao.

Na pri­la­zu pe­toj go­di­ni bez Do­bri­ce zna­mo da nam je os­ta­vio pre­bo­ga­tu pje­sničku ba­štu u ko­joj ćemo za­uvi­jek mi­ri­sa­ti naj­ras­ko­šni­je cvje­to­ve, a kad god poželi­mo da pro­še­ta­mo sa onim sta­rim, dra­gim Do­bri­com, Do­bri­com do­brim čo­vje­kom, du­ho­vi­tim i ve­se­lim dječakom ra­zba­ru­še­ne si­je­de ko­se, ra­zlis­taćemo knji­gu Spo­me­ni­ca Do­bri­ce Erića, ko­ju nam je zla­tnim srcem i da­ro­vi­tim pe­rom pri­re­dio pje­snik Mi­li­vo­je Trna­vac.